چَنی عزیزه
کُرد بود، از اون اصیلاش...
یه وقتایی که می خواست بگه فلانی خیلی آدم خوبیه و
دوست داشتنیه و حسابی به دل می شینه و
تو بگو عشقه اصلا، می گفت:
" چَنی عزیزه؟! "
این "خیلی عزیزه" گفتناش کلی معنا داشت واسه خودش...
می گفت وقتی یکی عزیزه و عزت داره، جاش همیشه سرِ چشم آدمه،
مثل عشق، مثل دوست داشتن، مثل قرآنی که جاش سرِ طاقچه ست...
آدمی که عزیزه حرفش خریدار داره، نازش خریدار داره،
حرمت و احترام داره وجودش برای همه،
اگه باشه محبتش توی دلاست، نباشه دلتنگیش...
خودِ خدام هواشو داره انگار همیشه و همه جا!
می گفت...
اصلا ولش کن این حرفارو،
تا حالا بهت گفتم چنی عزیزی برام؟!
طاهره اباذری هریس
+ نوشته شده در پنجشنبه سیزدهم مهر ۱۴۰۲ ساعت 4:17 توسط ܔܜܔ💙 رهــــا 💙ܔܜܔ
|
